In dit moment

Over het boekNakos Hunt zal de aanblik nooit vergeten. Zijn beste vriendin Amy ligt bloedend op de grond, geslagen door haar eigen man. Het lijkt volkomen onmogelijk. Dit is tenslotte Amy. Luide, sterke, uitdagende Amy. Zelfs maanden later, lang nadat Amy’s ex-man de gevangenis in is gegaan, heeft Nakos nog steeds moeite om niet te grommen naar iemand die te dicht bij haar komt. Dat ene moment verandert alles voor Nakos. Omdat hij beseft dat het beeld van een sterke, zelfverzekerde vrouw dat Amy van zichzelf schildert maar al te vaak een façade is. Nakos is vastbesloten om die muur tussen hen af te breken. Steen voor steen. Gesprek na gesprek. En tot slot, kus na kus... ‘Personages van vlees en bloed, echte emoties en een heerlijk verhaal maken dit boek onmogelijk om weg te leggen.’ – Library Journal Over de auteurKelly Moran is een Amerikaanse bestsellerauteur in het romantische genre. Ze won eerder de Catherine Award, was een Readers’ Choice-finaliste, holt Medallion-finaliste, en stond in de top 10 van de usa Today hea (Happy Ever After). Ze won de harten van vele fans met haar ‘Het begint met’-reeks. Van dezelfde auteur Het begint met een blikHet begint met een kusHet begint met een nachtHet begint met een lachHet begint met een vonkHet begint met de geur van sneeuwWildflower Summer – In jouw armen Wil je op de hoogte gehouden worden van de romans van A.W. Bruna Uitgevers? Meld je dan aan voor de nieuwsbrief via onze website www.awbruna.nl of volg ons op www.facebook.com/liefdevoorromans, @AWBruna op Twitter of Instagram. Kelly MoranIn dit momentWildflower SummerA.W. Bruna Uitgevers Oorspronkelijke titelBenediction, Vol. 2© 2017 by Kelly MoranPublished by permission of Rowohlt Verlag GmbH, HamburgVertalingMarike Groot en Sander Brink, GrootenBrink Vertalingen Omslagbeeld© Buffy Cooper/Trevillion ImagesOmslagontwerpStudio Jan de Boer© 2023 A.W. Bruna Uitgevers, Amsterdam isbn 978 90 449 3428 1nur 302 Behoudens de in of krachtens de Auteurswet van 1912 gestelde uitzonderingen mag niets uit deze uitgave worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever. Voor zover het maken van reprografische verveelvoudigingen uit deze uitgave is toegestaan op grond van artikel 16 h Auteurswet 1912 dient men de daarvoor wettelijk verschuldigde vergoedingen te voldoen aan Stichting Reprorecht (Postbus 3060, 2130 KB Hoofddorp, www.reprorecht.nl). Voor het overnemen van gedeelte(n) uit deze uitgave in bloemlezingen, readers en andere compilatiewerken (artikel 16 Auteurswet 1912) kan men zich wenden tot de Stichting pro (Stichting Publicatie- en Reproductierechten Organisatie, Postbus 3060, 2130 KB Hoofddorp, www.stichting-pro.nl). Dit e-book leest het best als het lettertype op de e-reader is ingesteld op ‘origineel’, ‘standaard’ of ‘default’. Verder wordt aangeraden om de volgende instellingen te kiezen: ‘niet uitvullen’ en ‘niet afbreken’. 1Terwijl haar ribben het uitschreeuwden van de helse pijn, en het bloed uit haar neus en lip drupte, met een rechteroog dat zo opgezwollen was dat het bijna dichtzat, strompelde Amy Tarcher door de ijzeren poort van Cattenach Ranch het land van haar beste vriendin op. Haar benen waren verkrampt en konden haar nauwelijks nog dragen, en haar evenwicht was helemaal in de war doordat ze zo duizelig was. Los grind op de met bakstenen geplaveide oprijlaan knarste onder haar schuifelende slippers, maar die waren het enige wat ze zo snel had weten aan te trekken toen ze haar huis uit was gevlucht.Amy’s eigen piepkleine huis stond in een ouder deel van het dorp, dicht bij het gedeelte van Olivia’s uitgestrekte ranch dat ver van de boerderij lag. Wat betekende dat ze op een of andere manier vijf kilometer had gelopen om hier te komen. Haar auto was geen optie geweest. Voordat haar echtgenoot gestoord was geworden en haar in deze bont en blauwe toestand had gebracht, had hij haar banden lekgestoken, haar mobiele telefoon stukgegooid en haar fotografieapparatuur met een hamer vernield. Dat had bijna meer pijn gedaan dan de aframmeling die hij haar had gegeven.Het einde was in zicht, en ze dwong haar voeten om te blijven bewegen, terwijl ze zich als een dronken slak over de oprijlaan voortbewoog. Ze kneep haar ogen een beetje dicht tegen de felle zon en keek naar het houten huis van twee verdiepingen recht voor haar, en vervolgens naar het land. Het was midden op de dag, dus zou er niemand in het grote huis aanwezig zijn behalve Olivia’s tante Mae misschien. Toen Amy dichterbij kwam, sloeg ze af naar rechts en richtte zich op de schuren. Er waren er drie, en ze stonden naast elkaar.Haar redding.Vochtig gras ruiste rond haar voeten en populieren zwaaiden in de lichte bries. De geur van hooi en aarde hing in de lucht, zo vertrouwd dat ze wel zou willen huilen. Het vroege voorjaar had aangename temperaturen gebracht, maar het lukte haar maar niet om warm te worden. Waarschijnlijk nooit meer.Door de pijn heen bleef ze steeds maar tegen zichzelf herhalen dat het nu genoeg was. Ze was er klaar mee. Zodra ze ertoe in staat was zou ze een scheiding aanvragen van Chris en haar achternaam terugveranderen in Woods. Een gevoel van afwijzing en schaamte stroomde door haar aderen en vermengde zich met rode bloedcellen. Maar dat was niets nieuws. Deze keer zou ze er echter iets aan doen.Eindelijk. Ze had het gehaald.Op het randje van instorten en met verkrampte spieren leunde ze tegen de ingang van de eerste schuur. De opluchting was als een bloemknopje in haar pijnlijke borst. De laaddeuren aan de voor- en achterkant stonden open en zonlicht drong door tot een lang smal pad met de paardenboxen aan weerszijden. Haar beste vriendin Olivia stond helemaal aan de andere kant van het middenpad op een klembord te kijken. Haar rode haar zat in een paardenstaart, en haar tengere gestalte was gehuld in een nauwsluitende spijkerbroek en een strak flanellen overhemd. Amy had nog nooit zoiets moois gezien in haar hele armzalige leven.‘Liv?’ Ze schraapte haar keel omdat ze schor was, en probeerde het nog eens. ‘Liv, ik heb hulp