Het intieme leven


 
 
 
 Niccolò Ammaniti
 Het intieme leven
 Roman
 Vertaald door Etta Maris
 LEBOWSKI PUBLISHERSAMSTERDAM 2023
 Dit boek is fictie. Namen, personages, plaatsen en gebeurtenissen komen voort uit de verbeelding van de schrijver, of zijn met enkel een verhalend doel opgenomen in de tekst. Elke gelijkenis met bestaande plaatsen, met gebeurtenissen, met levende en/of dode personen, berust op louter toeval.
 Oorspronkelijke titel: La vita intima
 Oorspronkelijk uitgegeven door: Einaudi, 2023
 © Niccolò Ammaniti, 2023
 © Vertaling uit het Italiaans: Etta Maris, 2023
 © Nederlandse uitgave: Lebowski Publishers, Amsterdam 2023
 Omslagontwerp: Studio Rubio
 Auteursfoto: © Greta De Lazzaris
 Typografie: Crius Group, Hulshout
 ISBN 978 90 488 6834 6
 ISBN 978 90 488 6835 3 (e-book)
 NUR 302
 www.lebowskipublishers.nl
 www.overamstel.com
 
 
 
 
 
 Lebowski Publishers is een imprint van Overamstel uitgevers bv.
 Alle rechten voorbehouden.
 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.
 Als je een vriend wilt, maak mij dan tam!
 Antoine de Saint-Exupéry, De kleine prins
 Ontbloot mij niet zonder reden.
 Hanteer mij niet zonder moed.
 Inscriptie op het zwaard van het standbeeld van Giovanni de’ Medici door Temistocle Guerrazzi
 
 
 
 I
 Woensdag 21 februari
 1
 Dit verhaal begint op een woensdag in het afgelopen decennium, het is kwart over negen in de ochtend en Maria Cristina Palma doet haar work-out. Ze is bezig met een Bulgaarse split squat, een oefening waarmee de quadriceps en bilspieren worden getraind. Ze heeft één been naar achteren gestrekt, het andere naar voren en ze buigt haar voorste knie, terwijl ze door de ramen van de serre naar de grijze deken staart. Het fijnstof dat de Romeinen wekenlang heeft genoodzaakt tot een rijverbod dat afwisselend geldt voor auto’s met even en oneven kentekens is samen met de regen neergedaald. In huis is het warm, maar aan de andere kant van het dubbele glas heeft de nachtelijke vrieskou de varenpalmen en de kale pergola op het terras bedekt met rijp. Tussen de zuiltjes van de balustrade door is de verkeersopstopping op de Lungotevere te zien, en verderop het plompe silhouet van de Engelenburcht dat langzaam vervaagt in de ongezonde nevel van de hoofdstad. Het penthouse waar Maria Cristina woont is zo’n paradijs waarvan de meeste mensen niet eens durven dromen, zo onbereikbaar is het. Meer dan driehonderd vierkante meter, op een steenworp afstand van het Piazza Navona, in een neoklassiek stadspaleis dat dag en nacht wordt bewaakt door politiebusjes.
 Haar personal trainer, Mirco Tonik, een grote kerel uit ­Francavilla al Mare, vertelt dat hij de verjaardag van zijn verloofde, Michael Carmichael, een Ier die handleidingen van printers en routers vertaalt, heeft gevierd in een vegan restaurant in de wijk Pigneto. Terwijl de trainer smakelijk vertelt over de heerlijke parmigiana di melanzane haalt hij een schijf van de halter af, waardoor het gewicht aan het andere uiteinde van de stang, vijf kilo puur gietijzer, eraf glijdt en op de rechter grote teen van de vrouw terechtkomt, die zo’n harde kreet slaakt dat het koppeltje dwergpapegaaien in de geëmailleerde kooi boven de varens er stil van is. De serre, met olifantsoren in azuurblauwe potten, de Kentia-palm en de uitlopers van de drakenklimop die neerbuigen vanaf de boekenkasten, pulseert om haar heen als een special ­effect in een slechte film.
 Mirco Tonik, die de enorme omvang van zijn stommiteit inziet, brengt zijn handen naar zijn hoofd, knielt neer en roept de schepper aan: ‘O god! O god! O mijn god. Wat heb ik gedaan?’
 Maria Cristina trilt van de pijn. Ze moet alleen maar ademhalen en het laten stromen.
 Anders dan herinneringen aan pijn van de ziel verdwijnt de herinnering aan lichamelijke pijntjes na verloop van tijd en zijn we na een paar jaar vergeten hoeveel we moesten lijden om een kies die werd getrokken of een blindedarmontsteking. Het is vijftien jaar geleden dat de voormalig echtgenoot van Maria ­Cristina, de bekende schrijver Andrea Cerri, voor Hotel Locarno het portier van een Golf cabriolet dichtsloeg met haar vinger ertussen. Ze was naar de spoedeisende hulp van het Fatebenefratelli-­ziekenhuis gesneld, waar ze het laatste lapje huid dat nog een brokje vlees, nagel en bloed bijeenhield hadden gehecht. Vandaag is de klap gelukkig opgevangen door de bovenkant van haar schoen.
 ‘Gaat het? Doet het pijn?’ stamelt de personal trainer met zijn hand tegen zijn borst gedrukt.
 Maria Cristina gebaart ademloos dat hij kalm moet blijven.
 Op dat moment is er op de hele wereld (of misschien wel ergens op de wereld, maar beslist niet in het oude centrum van Rome) niemand die verder verwijderd is van kalmte dan Mirco Tonik. De grote teen die hij heeft geplet is een van de kostbaarste van alle zestien miljard grote tenen die de planeet plattrappen.
 De voeten van Maria Cristina, maatje negenendertig, de maat van de harmonie volgens de Yajoerveda, zijn zogenoemde Griekse voeten, dat wil zeggen dat de tweede teen langer is dan de grote teen, net als bij de Venus van Milo. In de geneeskunde wordt dat een ‘Mortonteen’ genoemd, naar Dudley D. Morton, een Amerikaanse orthopeed die het verschijnsel als eerste heeft beschreven. Het komt voor bij slechts tien procent van de wereldbevolking en de verspreiding ervan is onregelmatig. Bij Scandinaviërs komt het niet voor, maar wel bij bijna negentig procent van de Aino die op de Japanse eilanden leven. Haar voetboog lijkt op die van Barbie en is zo volmaakt dat de huid, die nooit de grond raakt, altijd glad en zacht blijft. Volgens de podomantie, de kunst van het voetlezen, duiden lange, smalle tenen op ambitie en vastberadenheid. Als je op Google ‘voeten van Maria Cristina Palma’ intikt, krijg je duizenden foto’s te zien. Details en uitvergrotingen, met en zonder schoenen. Maria Cristina is, samen met Selena Gomez, de koningin van WikiFeet, voor voetfetisjisten.
 Bovendien vergeet Mirco Tonik niet wie de echtgenoot is van de vrouw wier teen hij net heeft vermorzeld: Domenico ­Mascagni, de huidige minister-president van Italië. De weinige keren dat