(Anjelica Henley) 02 - De stille kamer


 
 
 
 Korte inhoud
 
 
 
 De stille kamer
 NADINE MATHESON
 
 In een kerk onderzoekt inspecteur Anjelica Henley samen met haar team de moord op een geliefde pastor. Bij toeval ontdekt ze in een donkere kamer een tweede slachtoffer. De aan een bed vastgebonden man is op sterven na dood, en zijn lichaam vertoont tekenen van een zware marteling.
 
 Terwijl de media Anjelica vanwege haar reputatie in een eerdere zaak nauwlettend in de gaten houden, moet ze deze ingewikkelde zaak zien op te lossen. Als er weer een vastgebonden lichaam wordt gevonden, is het haar duidelijk dat er een meedogenloze seriemoordenaar actief is. Om te voorkomen dat de lijst met slachtoffers steeds langer wordt, zullen zij en haar team werkelijk alles op alles moeten zetten om deze ingewikkelde zaak op te lossen…
 
 
 
 
 Voor mam (de beste recensente ter wereld) en pap.
 Ik hou van jullie en bedankt. x
 
 
 
 
 …gelooft niet in een iegelijken geest, maar beproeft de geesten of zij uit God zijn; want vele valse profeten zijn uitgegaan in de wereld.
 
 1 Johannes 4:1
 
 Proloog
 
 
 
 Een botsplinter van een rib doorboort het dunne, glibberige membraan van zijn rechterlong. Geel pus met de doordringende stank van verrot vlees druipt uit de kapotte, ontstoken huid op zijn rug. Een scherpe, roestige matrasveer is net onder zijn schouderblad zijn rug binnengedrongen.
 Vervormde stemmen zwellen aan en sterven weer weg, alsof iemand zit te prutsen aan de volumeknop van een goedkope radio. Hij schreeuwt, maar er klinkt geen geluid. De uitgedroogde spieren van zijn keel houden zijn gebroken noodkreten gevangen.
 ‘Je moet hiermee ophouden.’
 ‘Wat ben je verdomme aan het doen? Ik heb je gezegd dat je moet ophouden.’
 Zijn Iichaam verkrampt, zijn tenen verstijven en de blaren barsten open als een verschroeiende hitte zich over zijn voetzolen verspreidt. Het touw verstrakt en snijdt dieper in het blootliggende vlees van zijn polsen. Blauwe aderen zwellen op en glanzen tegen de doorzichtige huid terwijl zijn bloed zwoegt om vrijelijk te kunnen stromen.
 Zware voetstappen komen op hem af. Moeizaam draait hij zijn hoofd naar de muur.
 ‘Wat moeten we nu? We kunnen niet… Wat moeten we –’
 ‘Hou je mond.’
 Zeven woorden galmen keer op keer door zijn hoofd. Ik wil niet dood. Hou alsjeblieft op.
 Hij hoort een fluistering terwijl er een kramp door zijn lichaam trekt. Zijn hoofd maakt een schokbeweging naar achteren waardoor zijn schedel tegen de met bloed bevlekte en met mos bedekte muur stoot. De kracht veroorzaakt een tweede breuk in zijn schedel. Hij voelt de warme hitte van andermans huid op zijn borstkas. Een kort uitstel. Hete lucht omhult zijn oor. Hij hoort een fluistering.
 ‘Ga weg.’
 Handen duwen hard op zijn borstkas en er breekt een derde rib doormidden die zijn linkerlong doorboort en zijn adem afsnijdt.
 Tranen doordrenken de doek die zijn ogen bedekt. 
 ‘Je vermoordt hem nog.’
 Alsjeblieft.
 Hij kokhalst en ademt de rook in van zwaar geparfumeerde wierook. Zijn hoest laat de gebroken botten in zijn borstkas rammelen. Verrot slijm vult de achterkant van zijn mond en bedekt zijn tong.
 Hij probeert te schoppen. Een tweede paar handen duwt op zijn dijen zodat de nervus cutaneus femoris lateralis tegen opgerold, dik littekenweefsel drukt en een stortvloed van pijn veroorzaakt. Hij heeft het gevoel dat hij van binnenuit levend verbrandt.
 ‘We moeten gaan.’
 ‘Kijk hem daar nou liggen. Als een hond.’
 Een hand pakt zijn kaak vast en knijpt hard.
 ‘Ik zei toch al dat hij de duivel in zich 1
 
 
 
 Henley staarde naar de kalender op het bureau. Het was zo’n feelgoodkalender. Geniet van elk moment was in gouden letters op een abstracte achtergrond in felle primaire kleuren gedrukt terwijl de datum naar haar terugstaarde. Maandag 17 februari. Er was niets bijzonders aan die datum. Geen belangrijke gebeurtenissen, zelfs geen afspraak bij de tandarts. Gewoon een dag als alle andere.
 ‘Is alles goed met je?’
 Dokter Isabelle Collins hield op met het uitschenken van groene thee uit een glazen theepot toen Henley haar hoofd tussen haar knieën deed.
 ‘Ja, niks aan de hand,’ antwoordde Henley. Ze deed haar ogen dicht en wachtte tot het bekende, maar onaangename moment wegtrok.
 ‘Weet je het zeker?’
 ‘Dit gebeurt niet altijd. Het heeft niets te betekenen.’
 ‘Alles heeft iets te betekenen. Wil je me vertellen waar het door komt?’
 ‘Nee.’ Henley ging weer rechtop zitten.
 ‘Ik heb je al verteld dat deze sessies doorgaans het beste werken wanneer jij praat,’ zei dokter Collins, die thee voor zichzelf in een porseleinen kop schonk. ‘Het is nu dertien over halfacht ’s ochtends.’
 ‘En jij bent teleurgesteld dat ik mijn hart niet heb gelucht in de afgelopen twaalf minuten.’
 ‘Een pan gaat niet koken als je ernaar kijkt, Anjelica.’
 ‘God, nou klink je net als mijn moeder.’
 ‘Hm, dat is de eerste keer in vijf maanden dat je haar ter sprake brengt. Om precies te zijn heb je nog nooit zoveel gezegd in het eerste kwartier van een sessie.’
 ‘Een pan gaat niet koken als je ernaar kijkt, zei je toch?’
 ‘Dat is waar, maar zodra je je blik eventjes van die pan afwendt, kookt hij over. Ik heb tijdens onze allereerste sessie tegen je gezegd dat ik niet van plan was om jouw of mijn tijd te verspillen. Als ik zwijgend gezelschap wil, neem ik wel een kat.’
 ‘Wat ben jij prikkelbaar vanochtend,’ zei Henley met een opgetrokken wenkbrauw.
 Dokter Collins haalde haar schouders op. ‘Zoals ik al zei zijn we ondertussen vijf maanden verder. Ik wil het punt bereiken waarop ik je naar volle tevredenheid weg kan sturen in de wetenschap dat je het vereiste werk hebt gedaan en je in staat bent te accepteren wat er met je is gebeurd, en je verder kunt gaan met je leven zonder bang te zijn dat je zult imploderen. Je zult eerlijk moeten praten over wat je is overkomen en daar hoort het verlies van je moeder