In haar schoenen

Jojo Moyes In haar schoenen Vertaald door Anna Livestro De Fontein Van Jojo Moyes: Drie vrouwen Verboden vruchten Suzanna’s wereld Zee van verlangen Dicht bij jou Nachtmuziek De laatste liefdesbrief Voor jou Vier plus één Portret van een vrouw Een week in Parijs Een leven na jou Dans met mij Jij en ik Voor mij De sterrengever Dit e-book is gebaseerd op de eerste druk, februari 2023 Oorspronkelijke titel Someone Else’s Shoes Oorspronkelijke uitgever Michael Joseph, an imprint of Penguin Random House group Copyright © 2023 by Jojo’s Mojo Ltd. Deze roman is geïnspireerd door het korte verhaal ‘Krokodillenschoenen’ uit Jojo Moyes’ bundel Jij en ik, die in 2017 is verschenen bij De Fontein. The moral right of the author of this work has been asserted in accordance with the Copyright, Designs and Patents Act 1988 Copyright © 2023 voor deze uitgave Uitgeverij De Fontein, Utrecht Vertaling Anna Livestro Omslagontwerp Splendid Grafisch Ontwerp naar een ontwerp van Lee Motley // MJ Omslagillustratie © Shutterstock Opmaak binnenwerk ZetSpiegel, Best ISBN 978 90 261 6584 9 ISBN e-book 978 90 261 6585 6 ISBN luisterboek 978 90 261 6586 3 NUR 302 www.uitgeverijdefontein.nl Uitgeverij De Fontein vindt het belangrijk om op milieuvriendelijke en verantwoorde wijze met natuurlijke bronnen om te gaan. Bij de productie van het papieren boek van deze titel is daarom gebruikgemaakt van papier waarvan het zeker is dat de productie niet tot bosvernietiging heeft geleid. Alle personen in dit boek zijn door de auteur bedacht. Enige gelijkenis met bestaande – overleden of nog in leven zijnde – personen, anders dan die in het publieke domein thuishoren, berust op puur toeval. Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm, elektronisch, door geluidsopname- of weergaveapparatuur, of op enige andere wijze, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever. Voor JWH 1 Sam staart naar het langzaam lichter wordende plafond en oefent haar ademhaling, zoals de dokter haar had aangeraden, en probeert te voorkomen dat haar vroege ochtendgedachten – het is vijf uur – samenklonteren tot één gigantische donkere wolk boven haar hoofd. Zes tellen in, drie tellen rust, zeven tellen uit. In stilte gaat ze het rijtje af: Ik ben gezond. Mijn familie is gezond. De hond plast niet meer in de gang. Er ligt eten in de koelkast en ik heb nog werk. Ze heeft een beetje spijt van dat ‘nog’, want de gedachte aan haar werk bezorgt haar weer kramp in haar maag. Zes tellen in, drie tellen rust, zeven tellen uit. Haar ouders leven nog. Al is dat niet altijd iets wat thuishoort in haar dankbaarheidsdagboek. Godsamme. Haar moeder wil natuurlijk weer uitgebreid stilstaan bij het feit dat ze op zondag altijd naar Phils ouders gaat. Dat is vaste prik, tussen het glaasje sherry en het veel te zware toetje, even onvermijdelijk als de dood, belasting en die haren die op willekeurige plekken aan haar kin ontspruiten. Ze stelt zich voor dat ze haar moeders opmerking pareert met een beleefde glimlach: ‘Nou ja, mam, Nancy heeft net de man verloren met wie ze vijftig jaar getrouwd is geweest. Ze is een beetje eenzaam, tegenwoordig.’ ‘Ja, maar toen hij nog leefde gingen jullie er toch ook altijd al op bezoek?’ gaat haar moeder dan ongetwijfeld antwoorden. ‘Ja, maar haar man was stervende. Phil wilde zijn vader zo veel mogelijk zien voordat hij de geest zou geven. We waren daar niet om een feestje te bouwen, of zo.’ Dan realiseert ze zich dat ze weer een denkbeeldige ruzie met haar moeder voert en ze probeert die gedachten in een denkbeeldige doos te stoppen, zoals ze in een of ander artikel heeft gelezen, en er een denkbeeldig deksel op te doen. Het deksel wil pertinent niet dicht. Ze heeft tegenwoordig veel denkbeeldige ruzies, bedenkt ze; met Simon op het werk, met haar moeder, met die vrouw die gisteren voordrong bij de kassa. In het echt zegt ze geen woord, in al deze situaties. Ze klemt alleen haar kaken op elkaar. En probeert te ademen. Zes tellen in, drie tellen rust, zeven tellen uit. Ik woon niet in een oorlogsgebied, denkt ze. Er komt schoon water uit de kranen en we hebben brood op de plank. Geen explosies, geen geweren. Geen hongersnood. Dat is toch zeker al heel mooi. Maar nou moet ze ineens denken aan die arme kinderen in oorlogsgebieden en de tranen prikken in haar ogen. Er prikken altijd tranen in haar ogen. Cat zegt de hele tijd dat ze aan de hormonen moet, maar ze menstrueert nog wel gewoon met zo nu en dan wat hormonale opvliegingen (dat is toch oneerlijk?) en trouwens, ze heeft helemaal geen tijd om een afspraak te maken bij de dokter. De laatste keer dat ze belde hadden ze pas twee weken later plek. Wat nou als ik stervende was? had ze gedacht. En in gedachten had ze ruziegemaakt met de doktersassistente. In het echte leven zei ze gewoon: ‘O, dat is wel een beetje ver weg. Nou ja, het komt vast goed. Bedankt, hoor.’ Ze kijkt naar rechts. Phil is nog niet wakker, maar zelfs in zijn slaap heeft hij een piekergezicht. Ze wil hem over zijn haar strijken, maar de laatste tijd schrikt hij wakker als ze dat doet en dan kijkt hij haar afkeurend aan, alsof ze iets gemeens heeft gedaan. Dus vouwt ze haar handen op haar buik en probeert een ontspannen houding aan te nemen. Rusten is even goed als slapen, heeft iemand haar ooit verteld. Je moet gewoon nergens aan denken en je lichaam ontspannen. Laat de spanning uit je armen en benen vloeien, vanaf je tenen helemaal naar je kruin. Voel je voeten zwaar worden. Laat dat gevoel langzaam omhoog gaan naar je enkels, je knieën, je heupen, je b– Laat maar, zegt de stem in haar hoofd. Het is kwart voor zes. Ik kan net zo goed opstaan. ‘Er is geen melk,’ zegt Cat. Ze staat beschuldigend in de koelkast te staren, alsof ze verwacht dat