Groeten uit Benidorm


 
 Groeten uit Benidorm
 
 
 Zestigers Theo en Cobie hebben het na tientallen jaren huwelijk nog altijd goed samen en genieten van de vrijheid van hun pensioen. Joop en Hannie, een bevriend stel, hebben elkaar daarentegen weinig anders te bieden dan gekibbel en geklaag. De dagelijkse sleur is Joop en Hannie een last, maar grote veranderingen zijn zo mogelijk nog erger. Ieder jaar twee weken met de caravan op de Veluwe, verder reikt hun ambitie niet. Tot ze bij het gezamenlijke kerstdiner weer eens uitgebreid klagen over het Hollandse weer, en de enthousiaste Cobie hen overhaalt om de grijze wintermaanden gezellig met z’n viertjes door te brengen in Benidorm. Altijd lekker weer, en als je je huis aan expats verhuurt, kun je er zelfs aan verdienen. Dat laatste argument geeft de doorslag: de twee stellen wagen het erop.
 Eenmaal aan de Costa Blanca kan Joop tot zijn eigen verrassing de couleur locale wel waarderen: de zonnige terrasjes, de Hollandse cafés en zelfs de bingo- en karaoke-avondjes. En, ook goed tegen de sleur, hij ontmoet er aardige nieuwe mensen. Ook Cobie en Theo vermaken zich uitstekend. Hannie daarentegen voelt zich juist met de dag eenzamer. De spanningen tussen Hannie en Joop nemen langzaam maar zeker toe. Tot er niet veel meer nodig is om hun vakantie in Benidorm krakend te laten ontsporen.
 Over de boeken van Hendrik Groen:
 ‘Het zou mij verbazen als “Hendrik Groen” niet ooit in de Canon des Vaderlands terechtkomt. Of tenminste op doktersrecept verkrijgbaar wordt.’ Trouw
 ‘Geestig, tragisch en soms aangrijpend.’ Het Parool
 ‘Groen brengt ons een langzaam ouderenbestaan dat het waard is te leven. Dat wijsheid, humor en levenslust biedt. Hij maakt ons allemaal iets minder bang om oud te worden.’ Nederlands Dagblad
 Meulenhoff.nl
 
 
 Hendrik Groen bij Meulenhoff:
 Pogingen iets van het leven te maken
 Zolang er leven is
 Leven en laten leven
 Een kleine verrassing
 Opgewekt naar de eindstreep
 Rust en Vreugd
 Groeten uit Benidorm
 meulenhoff.nl
 
 
 Hendrik Groen
 Groeten uit Benidorm
 ROMAN
 MEULENHOFF
 
 
 ISBN 978-90-290-9803-8
 ISBN 978-94-023-2086-2 (e-book)
 NUR 301
 Omslagontwerp: DPS Design & Prepress Studio, Amsterdam
 Omslagbeeld: Sylvia van Schie
 Letterbeeld auteursnaam: Ingrid Bockting
 Zetwerk: Pier Post
 © 2023 Peter de Smet en Meulenhoff Boekerij bv, Amsterdam
 Niets uit deze uitgave mag openbaar worden gemaakt door middel van druk, fotokopie, internet of op welke andere wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.
 
 
 ‘Als ik mijn riem afdoe, zakt mijn broek van mijn kont.’
 ‘Als u uw riem niet afdoet, komt u niet door de controle, meneer.’
 Joop Elzinga zuchtte diep en keek de beveiliger bijna smekend aan. Deze was niet onder de indruk: hij keek naar Joop alsof hij uitkeek over zee.
 ‘Ik zei toch dat je beter bretels om had kunnen doen,’ klonk de stem van Joops vrouw Hannie achter hem.
 ‘Dat heb je helemaal niet gezegd.’
 ‘Jawel, maar je was weer eens zogenaamd doof, vanochtend.’
 ‘In bretels zit toch ook metaal. Gaat-ie toch ook af.’
 ‘Uw schoenen moeten ook uit,’ zei de beveiliger.
 ‘Jezus, wat een gedoe.’ Joop werd steeds zenuwachtiger. ‘Sinds wanneer is dit allemaal?’
 ‘Sinds een jaar of twintig, meneer. U bent zeker een tijdje niet op reis geweest,’ zei de beveiliger onverstoorbaar.
 Een lichte zweetgeur verspreidde zich door de ruimte: Joop had zijn schoenen uitgedaan. Hij hield ze in zijn hand en wilde ermee door de scanner lopen. De beveiliger stuurde hem terug om ze in een bak te doen. Op de band was inmiddels geen plaats meer, dus Hannie begon de bakken die erop stonden achteruit te duwen om plaats te maken voor de extra bak voor de schoenen van Joop. Dat viel nog niet mee, want de band liep intussen door. Uiteindelijk verdwenen ook de schoenen van Joop door de slierten voor de ingang van de bagagescanner.
 Vijftien meter verderop stonden hun vrienden Theo en Cobie te zwaaien.
 ‘Joehoe… wij gaan vast koffiedrinken. Zien we jullie daar.’
 Cobie deed alsof vliegen voor haar de gewoonste zaak van de wereld was, terwijl ze vijf jaar geleden voor het laatst op Schiphol was geweest en dan nog alleen om haar dochter, schoonzoon en twee kleinkinderen uit te zwaaien.
 De scanner piepte toen Hannie erin ging staan met haar armen omhoog. Ze was vergeten haar broche af te doen. Joop zuchtte nog maar eens. Toen hij er even later zelf in stond en zijn armen omhoog moest doen, gleed zijn broek half van zijn kont.
 Waar ben ik aan begonnen? vroeg hij zich af.
 Het was druk in de enorme hal na de bagagecontrole en het duurde drie telefoontjes voor ze Theo en Cobie in een hoekje van de Starbucks hadden gevonden.
 Joop werd eropuit gestuurd om koffie te halen en na twintig minuten was hij eindelijk terug.
 ‘Ik hoop dat-ie lekker smaakt, want vier koffie is hier tweeëntwintig euro.’
 ‘Tjonge, daar drink ik thuis een hele maand koffie voor,’ rekende Cobie uit.
 ‘Heb je gezien dat ze hier drieënhalve euro voor een flesje water vragen?’ zei Hannie verontwaardigd. ‘Zo’n flesje kost bij de Lidl vijftien cent. Dat is meer dan twintig keer zo duur! Wat een oplichters hier.’
 ‘Kom op mensen, we gaan lekker naar Benidorm, kan ons die paar rotcenten schelen,’ probeerde Theo de stemming erin te houden.
 ‘Wat een klere-end lopen. Volgens mij ben ik al bijna in Rotterdam,’ klaagde Joop even later op weg naar gate D57. Zijn vrouw hoorde hem niet, want ongemerkt had hij haar inmiddels op ruime achterstand gezet.
 ‘Ik ben bloednerveus,’ zei Hannie toen ze even later bij de gate naast Theo was neergeploft.
 ‘Heb je vliegangst?’ vroeg Theo.
 ‘Nee, natuurlijk niet.’
 ‘Nou, zo natuurlijk is dat niet, hoor,’ zei Cobie, ‘ik heb er zelf geen last van, maar er zijn zat mensen die helemaal niet van vliegen houden. Die gaan nog liever met de trein naar Australië dan dat ze gaan vliegen.’
 ‘We gaan gelukkig niet naar Australië, we gaan naar Spanje,’ zei Theo.
 ‘Je kan helemaal niet met de trein naar Australië,’ wist Joop, ‘over aardrijkskunde hoef je