Heeft iemand Charlotte Salter gezien?

Van Nicci French verscheen eveneensbij Ambo|Anthos uitgevers Het geheugenspel Het veilige huis Bezeten van mij Onderhuids De rode kamer De bewoonde wereld Verlies De mensen die weggingen De verborgen glimlach Vang me als ik val Verloren Tot het voorbij is Wat te doen als iemand sterft Medeplichtig Huis vol leugens In hechtenis Wie niet horen wil De gunst In de Frieda Klein-reeks: Blauwe maandag Dinsdag is voorbij Wachten op woensdag Donderdagskinderen Denken aan vrijdag Als het zaterdag wordt Zondagochtend breekt aan De dag van de doden Meld je aan voor onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven vande nieuwste boeken van Ambo|Anthos uitgevers viaamboanthos.nl/nieuwsbrief. Nicci French Heeft iemand CharlotteSalter gezien? Vertaald uit het Engels doorLidwien Biekmann en Ireen Niessen Ambo|AnthosAmsterdam ISBN 978 90 263 5771 8 © 2023 Nicci French © 2023 Nederlandse vertaling Ambo|Anthos uitgevers,Amsterdam en Lidwien Biekmann en Ireen Niessen Oorspronkelijke titel Has Anyone Seen Charlotte Salter? Oorspronkelijke uitgever Simon & Schuster Omslagontwerp Marry van Baar Omslagillustratie © Hugh Turvey / Trevillion Images Foto auteur © Johnny Ring Photography Verspreiding voor België: Veen Bosch & Keuning uitgevers nv, Antwerpen Dertig jaar geleden, in een dorp in East Anglia waar het land wordt opgeslokt door slik en draslanden en waar een harde zeewind waait, raakte een vrouw vermist. Het was winter, er viel natte sneeuw en het was donker, maar Kerstmis was in aantocht. Er hingen feestelijke lichtslingers in de hoofdstraat, overal stond een versierde kerstboom achter het raam en kringelde er rook uit de schoorsteen. En in een grote schuur aan de rand van het dorp kwamen de mensen samen voor een feest. Maar één persoon kwam niet opdagen – en daardoor veranderde het leven in dat doodgewone dorpje voor altijd. Haar verdwijning was het begin van een reeks vreselijke gebeurtenissen die het leven van twee families meer dan drie decennia lang vergalden. Dit is een verhaal over duistere geheimen die een mensenleven geleden werden begraven, maar die hun invloed nooit verloren, over de greep die het verleden op het heden heeft. Het is het verhaal van de mensen wier leven zich vanaf die winterdag ontvouwde: zoons en dochters, broers en zussen, partners en vrienden. Het is het verhaal van een vrouw. Ze is echtgenote, moeder, vertrouweling. Ze is impulsief, hartelijk en levenslustig. Als mensen haar beschrijven, gebruiken ze woorden als ‘stralend’, ‘vitaal’, ‘genereus’ en ‘optimistisch’. Ze is een vrouw met voorliefdes: ze houdt van eten, van rode wijn, van urenlang in een warm bad liggen. Ze houdt van dansen. Van wandelen, weer of geen weer. Van legpuzzels. Roddelen. Sentimentele films. Mooie kleren. Warme broodjes. Marmelade. Toevallige ontmoetingen. Pioenrozen en lathyrus. Kaarsen. Schurftige honden. Hopeloze gevallen. Ze houdt van het leven. Ze houdt van mensen. En bovenal houdt ze van haar vier kinderen. Haar naam is Charlotte Salter. Hij keek op. ‘Was dat goed zo?’ ‘Heel goed. Sterker nog: het was geweldig.’ ‘Oké, niks meer aan doen.’ DEEL I 1990 1 ‘Waar is Lottie?’ Etty verstond het niet. Het feest was net begonnen: er was geroezemoes en Neil Young klonk uit de boxen. Ze streek haar krullen uit haar gezicht en boog zich naar Greg Ackerley toe. ‘Wat?’ vroeg ze, met een glimlach naar zijn bezorgde gezicht. Ze was tevreden en vrolijk en voelde een zekere opwinding door haar aderen stromen. Het trimester was achter de rug. Ze begon al in kerststemming te komen en verheugde zich op feestjes, uitstapjes en ochtendenlang lui in bed blijven liggen. Greg glimlachte terug. Ze was zo dicht bij hem dat ze zijn geur kon ruiken en het zweet op zijn voorhoofd zag glinsteren. Hij had hard gewerkt om dit allemaal voor elkaar te krijgen. Etty had genoeg broers, misschien zelfs wel te veel. Maar Greg was altijd een soort extra broer voor haar geweest. Ze keek naar zijn geprononceerde jukbeenderen, zijn blauwe ogen, zijn ietwat verstrooide houding. Hij was aantrekkelijk, aardig, een tikje verlegen. Als hij niet een soort broer zou zijn… Als hij niet drie jaar ouder was dan zij… Het was allemaal nogal verwarrend. Maar goed, vanavond nam een andere jongen haar gedachten in beslag. ‘Wat?’ vroeg ze nog eens. ‘Waar is je moeder?’ vroeg hij, nu duidelijker en langzamer, alsof hij het tegen een dove had. ‘Het zou leuk zijn als ze kan zien hoe mooi het eruitziet. Voordat het hier een puinhoop wordt.’ Etty keek de schuur rond. Greg en zijn vader, Duncan, waren de hele vorige dag bezig geweest om de rommel eruit te halen, de vloer te vegen en alles schoon te maken. Nu was de ruimte versierd met bloemen, slingers, linten en gekleurde lampjes. De lange schragentafel waarachter Greg stond, was volgeladen met flessen drank en glazen en een grote kom punch met wat groen eromheen. Aan de andere kant van de ruimte stond een tafel met allerlei quiches, dips en hapjes. ‘Is ze er dan niet?’ ‘Nee.’ Etty snoof geïrriteerd. ‘Tegen míj zegt ze dat ik hier vroeg moet zijn en dan komt ze zelf niet eens op tijd. Ze wil waarschijnlijk een grootse entree maken.’ Ze zag de verwondering op Gregs gezicht en voelde zich enigszins schuldig tegenover haar moeder. Maar dat verdrong ze. Haar vrienden wachtten op haar bij de ingang van de schuur. Kim en Rosa waren er, en Robbie, die een klas hoger zat dan zij en van wie Etty wist dat hij hier was vanwege haar. Er flitste iets en ze knipperde met haar ogen. Haar broer Niall hield een polaroidcamera in de aanslag. ‘Hij is van Keith,’ zei hij terwijl hij weer richtte. ‘De foto’s zijn niet heel duidelijk.’ ‘Ik had mijn mond vol,’ zei Etty. ‘Je mag geen foto’s nemen van mensen die eten.’ Niall keek naar de tafel en wees verbaasd naar de groene omlijsting rond de schaal met punch. ‘Is dat een rouwkrans?’ ‘Die hebben ze per ongeluk bezorgd,’ vertelde Greg. ‘Hij is voor Doris Winters. Die is vorige week overleden, ze was zevenennegentig. Ze zullen hem morgen wel komen ophalen. Ik dacht dat ze het niet erg zou vinden als wij hem